JEEPNEY LOVESTORY
ni
Mhegie E. Datinggaling
“Ayoko nang pumara kahit san mapunta,
ayoko nang pumara kung ikaw ang kasama..
Ayoko nang pumara,ayoko nang pumara,ayoko na…
KUNG IKAW ANG KASAMA”!
Kasabay ng pagsikat ni Haring Araw ay
ang walang tigil na pagtunog ng nakaririnding alarm clock ko tuwing umaga. Waring nagbabadya ng panibagong umaga at
panibagong mga pangyayari na naman ang aking mararanasan. Hayyyy…Lunes na naman. Nakakatamad bumangon
mula sa aking pagkakabaluktot dito sa kama subalit kinakailangan kong gawin
sapagkat mahuhuli na naman ako sa pagpasok ko sa eskwela. Makapagpost muna kaya sa fb? Pagtingin ko sa
cellphone ko, hala????? Alas-syete na ng umaga? Dali-dali akong naligo,nagbihis
at nagsipilyo sabay alis agad ng bahay dahil mamamarkahan na naman ako ng
“absent” sa 7:30 kong klase na PE.
Ilang minuto na akong naghihintay sa
waiting shed subalit wala pa ring dumadaang dyip na hindi puno ang sakay. Sabagay, sanay na naman akong maghintay. Parang pag-ibig lang yan eh. Lagay na ang loob ko na late na talaga
ako. Sa ilang saglit pa ay tumigil ang
isang dyip sa harap ko. Minasdan kong halos puno at sikip na ito
maliban na lamang sa upuan sa may kanang bahagi sa pagitan ng isang matandang
babae at isang lalaking estudyante.
Kaagad akong umupo rito kahit halos malaglag na ako sa kinauupuan
ko. Unti-unti rin naman akong nakaupo
nang maayos sapagkat may ilang pasahero na rin ang bumaba. Nang itetext ko na sana ang isa sa kaklase
ko, nakita kong may panyo na iniaabot sa akin yung lalaking katabi ko sa
kaliwa. Napaisip ako kung bakit niya ako
inaabutan ng panyo at napansin ko na lamang na nalaglag pala ang panyong hawak
ko. Pagtingin ko sa kanya, nakangiti
siya at napangiti na rin ako sabay sabing, “Salamat!”
Napatalikod ako sa kanya nang
nakangiti pa rin dahil nakakakilig talaga siyang ngumiti. Yung “labas dimple to da highest lebel”
talaga. Ang bango-bango rin nung panyo
ko na iniabot niya kaya naman walang tigil ang paglanghap ko rito. Hindi ako nagpapahalatang kinikilig tuwing
biglang mapapapreno ang drayber ng byaheng langit na dyip na iyon at
mapapadikit siya sa akin ng bonggang-bongga.
Napapangiti na lamang kami sa isa’t isa kahit hindi naman kami
magkakilala. May kung anong hiwaga talaga
ang naramdaman ko sa kanya nang mga oras na iyon. Napapatulala na lamang talaga ako sa mga
nangyayari. Ayoko na talagang pumara at
bumaba sa dyip na iyon kapag siya lagi ang kasama at katabi ko. Ramdam ko talaga siya na ang “forever” ko,
forever na papangarapin kasi alam ko namang hanggang pantasya na lang ako.
Dahil sa kanya, nawala na sa isip ko
na late na nga pala ako. Isa pa’y lampas
na pala ako sa iskul na bababaan ko.
Pumara na lang ako bigla kaya naman napadikit na naman ang mga braso
niya sa akin. Kasing lalim na talaga ng
dimple niya ang lalim ng feelings ko sa kanya.
Ayan, heto ako at naglalakad.
Medyo napalampas ako sa iskul namin pero balewala lang talaga lahat
iyon. Sobra pa rin akong nasiyahan at
lubos ang kaligayahang naramdaman nang dahil kay Kuyang nakatabi ko sa
dyip. Hindi pa rin maalis ang ngiti sa
mga labi ko habang naglalakad ako papunta sa gate. Iyon na talaga ang “JEEPNEY
LOVESTORY” kong hinding-hindi ko malilimutan.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento